Commuting Hanash

Dati, nung nag-aaral ako, sabi ko, pag nagkatrabaho na ako, gusto ko sa NCR. Gusto kong maranasan ang buhay-Maynila eh. Office works sa umaga, starbucks sa gabi. Hayyy buhay mayaman. Hahahaha. Di kasi, yung career opportunities para sa aming mga masscomm, halos nasa Maynila lahat (TV, Radyo, Dyaryo, Advertising, Production, atbp.) Atsaka gusto kong lumayo naman sa’min, para lumaki yung zone ko, hindi tulad dati na school-bahay lang ang ganap ko araw-araw. Atleast pag nasa Maynila na ako, pag out ko sa trabaho, pwede pa ako makagala sa kung saan ko man gustuhing pumunta. At yung mga kakilala ko, hindi lang puro malalapit sa bahay namin. Hays.

Pero ngayon, kinakain ko na lahat ng sinabi ko hahahahaha!

Di pa ako nag-uumpisa sa trabaho. Nung nag-aapply pa lang ako, at saka kapag pumupunta ako sa balwarte ng bf ko (Novaliches), dito ko napagtanto na – ANG HIRAP BUMIYAHE! AS IN!

The struggle is real na real, lalo na pag rush hour 5-9AM at 5-9PM. Ang hirap sumakay! Mapa-bus, tren, dahil sa ang bilis mapuno, madalas tayuan, siksikan. At ang tagal ng biyahe, dahil sa traffic, na lumang problema na rin. Kahit yung pagpasok ko pa lang ng MRT station, ang tagal kasi ang dami-daming tao. Ganun din sa bus terminal, ang haba haba ng pila. Ganun din dito pag-uwi ko sa Imus. Walang jeep na masakyan, kung meron man, 1/4 na lang ng pwet ko yung nakaupo. Kapit na kapit sa handrail para hindi sumalpak sa sahig. Ayyy buti pa yung mga mayayaman, traffic lang ang problema. Ang hirap talaga maging mahirap. Hays.

Once a week kung pagdaanan ko yung ganun, pero pagod na pagod yung katawan ko, dahil sa ilang oras na pagpila at nakatayo pa sa buong biyahe. Paano na lang yung libo-libong commuter na kasabay ko? Yung mga nagtatrabaho sa Maynila at uwian pa rin sa Cavite? Araw araw nilang tinitiis yung ganun? Di ko kaya yun besh. Mamamatay agad ako nun pramis.

Oo nga pramis. Iniisip ko yun kanina. Pinili nilang magtrabaho sa Maynila para sa malaking sweldo (compared sa provincial rate), at mas maraming trabahong mahahanap doon. Pero ang kapalit nun, pagod ka na sa hirap ng biyahe, at mas mahabang oras ang nakalaan para lang sa pagcocommute. Mas maiksi na lang yung time para sa pamilya at sa pagpapahinga. Hays.

At mahirap din para sa aming mga LDR. Charot! Limang oras ang biyahe ko para lang magkita kami. Sabi nung kaibigan ko hindi daw kami long distance, kasi di naman magkaiba ang time zone namin. Pero kahit na!! Malayo pa rin kami. Hays.

Balik tayo sa hanash ko. Tinitingnan ko rin yung mga kalsada. So bukod sa hindi umuusad ang mga sasakyan, eh yung mismong structure, kung paano inilagay yung mga flyover, expressways, o kung ano mang tawag dun, buhul-buhol! Di naman sa nagmamarunong, pero yun ang naging resulta ng hindi konkretong plano para sa mga imprastraktura ng Metro Manila. Ang daming ipinatayo na lang ng basta-basta, ang dami pang ipapatayo. At ang dami pang hanggang ngayon ay plano pa rin kasi mahirap mag-umpisa ng construction sa main roads na siyang magiging dahilan ng mas malala pang traffic. Pero, aside po sa karagdagang expressways at train stations sa Metro Manila, heto ang mga naisip kong solusyon kanina (na medyo malabo pang mangyari ngayon):

#2. Magdagdag ng bagon ng tren/pati bus. Kaso nga lang mas lalong magiging traffic kung mas darami ang mga bus.

#3. Ilipat ang ibang public and private offices/businesses and corporations sa mga karatig-probinsya. Para mas magkaroon ng job opportunities sa lugar nila. Para di na mahirapan sa pagbiyahe.

#4. Changing of office hours. Dumarami ang tao kapag oras na ng pasok at uwian. Kung pwede lang na hindi lang 8AM-5PM ang transactions sa mga opisina, yung kahit gabi o madaling-araw, may opisina pa rin, at least hindi dagsa at magsasabay-sabay ang mga uuwi after 5PM.

#5. Alternate day-off. Parang 4 days a week lang ang pasok. Monday meron. Tuesday day off. Wednesday back to work. Para di rin sabay sabay ang mga tao.

Di ko rin alam kung bakit hinahanash ko to eh. Hahahaha. Pero yun nga, ang hirap lumuwas ng Maynila. Ayoko na magtrabaho dun. 😦