Minsan lang ako magpost ng ganito, madalas kasi sa twitter/blog ko lang ako nagkkwento. Di na rin ako nakakapag-blog tbh, ayoko na isulat pa yung chapter na to ng buhay ko, Pero sa likod ng ngiti na yan eh may bitbit akong mabigat na feeling, na hindi ko maipaliwanag. Araw-araw akong gumigising sa umaga na nakakaramdam ng anxiety. Madalas akong umiiyak sa opisina. Hindi to depression. Hindi to pag-iinarte.
Tuloy pa rin ang awit ng buhay ko, sabi nga sa kanta. Magiging ok din naman ako eventually haha, ako pa ba, ang dami ko nang napagdaanan - nawalan ng mga magulang sa murang edad, napagsamantalahan ng ilang beses, etc. Kung tutuusin mababaw lang yung hanash ko ngayon.
Sa mga taong sumasagip sakin, maraming maraming salamat sa inyo. Magsasawa din ako sa pagkalunod. Aahon din ako. π
