Sepanx

“Ganun talaga, they come and go.”
– Shaira Mae Cabañas. 2017.
Kung yung mga kaklase ko noon nami-miss ko kasi maghihiwa-hiwalay na kami ng landas after graduation. Iba pa rin pala yung feeling ngayon. Yun kasi sabay-sabay kayong aalis. Pero ngayon, sa work ko, mas nakakalungkot pala ano – kapag isa-isang nagreresign na yung mga katrabaho mo. Dati sinasabi ko lang, ako ang unang aalis, pero as you watched them one by one going, ang lungkot. Feeling ako ako na lang ang naiwang mag-isa. Charot. Kasing lungkot na feels nung sinabi niya nang iiwan niya na ako, hehe.
De, syempre di ba first job ko to, tapos sila yung una kong naging kaibigan dito. Araw-araw nakikita mo yung pagmumukha nila, araw-araw silang nagshe-share ng hanash sa buhay sayo, sila yung andyan during my darkest times, sila rin yung nagbibigay ngiti sakin, minsan. Di ko masyadong ramdam yung burden ng isang minimum wage worker dahil sa kanila, haha. Itinuring ko nang kapamilya 🙂 kaso yun nga, may hangganan.
They come and go, and eventually they’ll forget about my existence, just like how my past friends and lovers had done before. Naks. Pero sila, di ko sila makakalimutan. Yung bawat words of wisdom na nakapagpabago ng takbo ng araw ko, ng buhay ko, habambuhay kong aalalahanin yun. Uy, sana may ganon din akong impact sa buhay nyo. Haha.

follow my Tumblr blog!