Pangarap | Responsibilidad

There are 10 things I really want to tell Ate Vky. But I just can’t 😦

1. Nagastos ko na nga yung pangtuition ko eh. 😂😂😂 1200 pesos ÷ 30 days of class = 40 pesos/day. Awtsu. Kala ko may pasobra 😂😂

2. Haha idinahilan ko na lang yung nahihirapan akong sumakay. Kumekeme pa kasi ako bago umuwi eh. Well mahirap naman talaga makasakay pauwi samin pag rush hour. Pero 15 minutes lang ang biyahe from school to house. Yeah.

3. Ayaw talaga ni mudra na mag-abcomm ako. Sobrang laki na ng gastos niya sakin. Wala naman yata akong mapapala sa kurso ko. Nakokonsensya tuloy ako. Pinagpipilitan ko yung sarili ko na makapag-aral. Nahihirapan na kami sa pera dahil sa akin 😦

4. Tapos gusto ko pa mag-OJT sa eat bulaga (nakuwento ko na to long time ago) malamang malaki nanaman ang gagastusin ni mudra para sa OJT ko. Kaya tingnan mo, stress nanaman siya. Wew. Pero sabi niya ok lang. Pero parang hindi talaga eh. Alanganin talaga ako sa pangarap ko.

5. Kung mas sinipag lang sana ako noon, e di sana nailigtas pa yung grades ko sa Filipino, Values Formation at Prostat. E di sana wala nakong binabalikan ngayon. Sana wala nang dagdag bayarin. #Frustrations

6. Balak ata ni mudra na bumalik ako ng TUP. Di ko na nakikita yung sarili ko na nag-aaral sa isang university, ng math, ah basta. Syempre babalik ulit ako ng first year. Ayoko nang mag-adjust pa ulit. Kahit na puchu puchu lang itong pinasok kong karera, stable nako dito. Ang hirap sa kalooban :”

7. Kahit na ayoko talaga ng working-under-pressure, sumasagi na sa isip ko na willing na ako magpart time. Nahihiya na rin ako, si don hae ang sumagot sa mga gastos ko (nung mga lakad ko nung sembreak) atbp. Tapos nakikita ko siya, si micko, si frank, wooo may sarili na silang pera. Inggit me. HAHAHAHA. Kaya sabi ko dapat talaga magtrabaho na rin ako (pero di pa rin talaga magbabago yung stand ko: ayoko sa mcdo. Ayoko.) Then naalala ko, oo nga pala, hindi talaga ako pwedeng magtrabaho hangga’t hindi ako tumutuntong ng 21 years old. (Secret po ang dahilan) wala. Wala talaga akong magagawa. Pabigat talaga ako hanggang paggraduate ko.

8. Yun na nga, pag graduate ko talaga kailangan magkaroon ako agad ng trabaho na may malaking sweldo (21 nako nun) kasi ako na ang sasalo ng lahat ng responsibilities dito sa bahay. Yung pangarap ko na makapagtrabaho sa production (lalo na sa mga concert), unti-unti nang maglalaho.

9. Hindi na rin siguro ako papayagan ni ate vky na magtrabaho abroad. Sa amerika. Nandun yung pangarap ko. Aray. Feeling ko pa naman talaga yayaman ako pag sa ABCOMM eh.

10.A. Puro sariling pangarap ko lang ang iniisip ko for the past 2 years. Di ko na isinaalang-alang yung kalagayan namin ngayon.

10.B. Kahit siguro ako na yung sumusuporta sa pamilya natin, baka naman pwede akong lumalovelife ng konti? Pupunta muna akong Aklan pagka-graduate ko. Isang araw lang naman ako dun, gusto ko lang siya ulit makita. Pls.

After niyan, hindi na talaga ako magiging pabigat sa inyo. Swear. 🙂 🙂

I always thought I’m very lucky af. Ate Vky’s willing to support me in achieving my goals. Bihira lang yun ah. She almost sacrificed everything for my future. A thing I should be grateful of. And then here I am, always thinking about for myself only, puro lihim, puro kalandian. Haha. I always dissatisfy her. Yay.

– 🙇