SO THERE’S this one song that captivates me π
Stockholm syndrome, defined by Merriam-Webster, is βthe psychological tendency of a hostage to bond with, identify with, or sympathize with his or her captor.β
una kong narinig ang kantang ito ng ni-release ng 1d ang kanilang latest album, mga November last year. Pinakinggan ko lang, then wala lang. Maganda naman yung kanta, okay that’s it.
pero nitong bakasyon lang, this song ‘hostaged’ me π kasi ganito yun:
muli kong napakinggan ang kanta na ito nung mga bandang April, mula nung nag-umpisa na siyang maging popular. The first time i heard it on the radio, i feel something different. Sabi ko, ay gusto ko tong kantang to!
hanggang sa dumating yung time na kapag magbubukas ako ng radyo, gusto ko yung SS yung maririnig ko. I even texted the radio station i tuning in to have that as a song request. Eh di yun na nga favorite ko na siya.
tapos dinownload ko na yung kanta sa phone ko. mula nung araw na yun, hanggang ngayon, paulit-ulit kong pinatutugtog yun. Mga 10-20 times a day yata? ganun. di ako nagsasawa, lalo na pag bago ako matulog gusto ko yun ang una at huling kantang maririnig ko sa isang araw. Pag naliligo ako, pag naglilinis ako, pag nabo-bored ako, yun ang kinakanta ko.
di naman ako ganun ka-relate sa lyrics ng kanta. basta na-hook up lang siguro ako sa tune, tapos yung boses ni Zayn na, “I know they’ll be coming to find me soon // but I fear I’m getting used to be held by you.” gandang-ganda ako sa part na yun!
di rin naman ito yung unang beses na naadik ako sa isang kanta. Like before i had addiction with Justin Timberlake’s “Mirrors” and Bruno Mars’ “If I Knew”.
should I seek for help? di pa naman ako ganun kalala diba? xD
π 
